100 jaar Constantia Wanroij. Voorzitters aan het woord.

Terugblik door Frans Geurts (voorzitter 2007 – 2016)

Waar mijn eerste bijdrage specifiek over de bouw en renovatie van de opslagloods en de kantine ging, wil ik nu andere, niet dagelijkse, punten onder de aandacht brengen.

Al tientallen jaren zorgde Constantia voor de ijsbaan op “De Bergen”. Als er weer eens een strenge winter is moet er snel van alles geregeld worden zoals zorgen dat de ijsbaan sneeuwvrij is, de kassabezetting, PR, afspraken maken met de eigenaar etc. Begin 2009 was t zover en alles was geregeld. Na de opening op zaterdag 3 januari en een mooie zondag kwamen maandagmorgen de vrijwilligers voor t sneeuwvrij maken van de baan. Wat hen opviel was dat er op enkele plaatsen water op t ijs stond en dat daar gaatjes in t ijs zaten. Dat kon inhouden dat er sprake was van vandalisme of van ´t natuurverschijnsel watergaten (agujeras). Enkele weken later, na t ontdekken van een hennepkwekerij daar, wisten wij dat men geen pottenkijkers in de buurt wilde hebben.

Het eerste jaar van mijn voorzitterschap was ook sportief een hoogtepunt. Bij de senioren werden zowel ‘t 1e , 2e als 4e elftal kampioen, bij de jeugd waren er 3 kampioenen en als klap op de vuurpijl hadden meiden MD7 ook nog de districtsbeker gewonnen. Het is altijd mooi om de emoties van een kampioenschap mee te maken zowel van de spelers als van de supporters. Toen was t 25 jaar geleden dat er een kampioenschap voor t 1e elftal gevierd kon worden. Mijn weekend weg met de caravan werd een half weekend en ik kon ’s maandags vrouw, kinderen en caravan in België ophalen.

Een ander punt wat regelmatig terugkwam was een trainerswisseling. Procedures worden opgestart en de meest aparte personen dienen zich aan. Speciaal herinner ik me Jan Schaap, een trainer die de hele regio al had getraind en veel kampioenen had voortgebracht. De gesprekken liepen positief maar er hing ook een prijskaartje aan waarvoor ik een extra bestuursvergadering heb belegd. Jan heeft ook Constantia kampioen gemaakt en is hier maar liefst 5 jaar trainer geweest. Jan was niet alleen een goede trainer maar daarnaast had hij ook oog voor de mensen van de club inclusief de supporters. Jan was een van de eersten die aan de deur stond toen Karin overleden was. In die periode heb ik sowieso veel steun bij en van de club ondervonden.

Ook in mijn periode als voorzitter liep al (nu nog!) de kwestie van privatisering. Daarover veel gesprekken gehad met de gemeente en zijn we samen opgetrokken met de andere voetbalverenigingen binnen de toenmalige gemeente St. Anthonis. Voor ons gevoel waren we er uit tot de gemeente ineens de spelregels veranderde. Daarna jaren niets meer gehoord totdat we ineens van een extern bureau een uitnodiging kregen voor een nieuwe bijeenkomst over de privatisering. Er moesten stappen gezet worden, en snel. De bijeenkomst was, volgens mijn geheugen, in juli en de bedoeling was dat de stukken en september op de agenda van de gemeenteraad zouden komen. Dit alles midden in de

vakantieperiode. Aangezien ’t traject van de privatisering nog steeds loopt blijkt ook daaruit dat ’t toen niet is doorgegaan.

Een ander aspect waar je mee te maken kreeg is als er een lid van de vereniging overleden was. Je bent als vereniging ook een sociale gemeenschap en namens ´t bestuur ben ik ook regelmatig op huisbezoek geweest. In de KNVB regio Limburg kende men een solidariteitsfonds waarbij er een bedrag was voor de nabestaanden. Dit was ontstaan vanuit de mijnbouw waarbij ook regelmatig mensen overleden. Bij ´t samengaan van de regio´s Zuid 1 en 2 is er besloten dit fonds te handhaven. Met een vertegenwoordiger van de KNVB later nog regelmatig een enveloppe met inhoud overhandigd aan de nabestaanden vanuit ´t solidariteitsfonds. Later is dat fonds, door verdere schaalvergroting binnen de KNVB, afgeschaft.

We hebben ook een periode gehad dat er regelmatig vernielingen aangericht werden, denk dan aan netten kapot maken en graffiti teksten spuiten. Waar vrijwilligers vele uren steken in ´t op orde houden van t complex wordt dat op zo´n moment teniet gedaan. De insteek van ‘t bestuur is altijd geweest maak ‘t de vrijwilligers zo gemakkelijk mogelijk zodat ze ook graag vrijwilliger blijven. Voor vele oudere vrijwilligers is de club ook een sociale ontmoetingsplaats waar we als vereniging heel blij mee zijn. De accommodatie medewerkers zorgen ervoor dat alles er piekfijn uitziet. Zonder vrijwilligers kan een vereniging niet bestaan, daar moeten we zuinig op zijn.

Zo zijn er nog veel meer zaken waar ik bij stil kan staan zoals:

-´t rookverbod in de kantines, wat nu uitgebreid is naar t hele sportcomplex,

- sponsoring, kijk eens naar de vele borden en de shirtreclame,

- oprichting club van 50, wie wordt ‘t 100e lid ?

- voetbalkamp (al meer dan 50 jaar)

- etc.

Voor mij zijn de 3 periodes als voorzitter een periode geweest met overheersend veel mooie en bijzondere herinneringen. Uit alles blijkt dat je t niet alleen kunt en dan is t fijn dat er zo´n grote groep vrijwilligers is die mede de vereniging maken zoals die is. Constantia mag trots zijn op de grote groep vrijwilligers. Fijn dat ik met jullie allen mocht samenwerken en op naar de volgende 100.

Frans Geurts